poniedziałek, 6 lutego 2012

ROZDZIAŁ 4

Przez dwa tygodnie rozmawialiśmy przez maile. Kilkakrotnie prosił mnie o moje aktualne zdjęcie. Oczywiście nie zgodziłam się. Postanowiłam zachować trochę prywatności. Przez ten okres poprawiłam oceny na lepsze, pomogłam podciągnąć się w nauce Claire i Jacobowi. Jak co dzień wróciłam do domu po dość długim dniu w szkole. Nie powiem, że byłam wypoczęta. Ostatnie czego chciałam to wziąć gorącą kąpiel. Przywitałam się z ojcem i bratem, po czym udałam się do mojej pokojowej łazienki. Nalałam sobie gorącej wody, dodałam cynamonowego płynu do kąpieli. Uklękłam przed wanną i wpatrywałam się w narastającą pianę, która tworzyła się w wodzie. Po chwili zakręciłam kran, zdjęłam ubrania i położyłam się w wannie pełnej pachnącej wody. Siedziałam w niej przez około dwie godziny. W między czasie zeszłam na dół w pidżamie i zjadłam kolację z bratem, bo ojciec musiał pojechać do pracy.
- I jak tam Twój Harry? - zaśmiał się Patrick, upijając łyka gorącej herbaty cytrynowej.
- Lipa na razie. Znalazłam jego maila, pisaliśmy. Nic szczególnego. - posłałam mu promienny uśmiech z drugiego końca stołu.
- Lipa, to znaczy? W ogóle, gdzie on teraz mieszka? - powiem szczerze, że zdziwiło mnie to pytanie. Co tak naprawdę chciał przez to powiedzieć?
- W Australii. - Patrick nie wypowiedział ani słowa przez pięć minut, zajadał się wyłącznie tostami, po czym rzekł jakby po przebudzeniu.
- No co Ty? Ale szczęściarz. No i ma chłopak rację, bardzo dobrze. - uśmiechnął się do mnie, wstał i zaniósł naczynia do zmywarki . Poukładał w kuchni i poszedł do siebie. Ja nadal siedziałam na dole i rozmyślałam nad tym, co powiedział Patrick. Może rzeczywiście nie miał nic do stracenia i przeniósł się do Townsville. No cóż... - wzruszyłam ramionami i wstałam z miejsca. Podeszłam do okna i zaczęłam wpatrywać się w basen. W tej samej chwili usłyszałam dzwonek do drzwi. Byłam zdziwiona, ponieważ nie spodziewałam się żadnych gości. Podeszłam do drzwi i otworzyłam je bez chwili wahania. U progu zastałam Jacoba z jego kolegą.
- Siemanko kwiatuszku! - rzucił wesoło i przytulił mnie przyjaźnie. - Masz ochotę pojeździć?- obaj chłopcy pomachali mi zabawnie deskami przed oczami. Zaśmiałam się sprośnie.
- Pewnie! Wejdźcie. - wpuściłam przyjaciół do środka, a sama pobiegłam do garderoby po deskę. Wzięłam moją ulubioną- z motywem jamajskim. Dostałam ją od mamy, przed jej śmiercią... Wyszłam z garderoby, włożyłam buty i wszyscy razem wyszliśmy na deskę. Jeździliśmy około trzech godzin. Następnie przyjechałam do domu. Zastałam nawet ojca w domu, co było dziwne.
- Tatku, miałeś być w pracy! - zlustrowałam jego plecy, gdyż siedział odwrócony do mnie tyłem.
- Nie rozumiem... - pokręcił przecząco głową. - Czy to źle? - odwrócił się w moją stronę, rzucając we mnie pustą butelką od wody.
- Heej! - zaczęłam się śmiać przesadnie głośno. A to za co ? hahahaha
- Za chęć do życia. - usłyszałam głośny chichot. Poszłam do pokoju, odstawiłam deskę i wyjęłam laptopa. Podczas włączania się, przebrałam się w moje ulubione szare dresy i biały, szeroki t-shirt. Wygrzebałam słodycze z szuflady, którą zamykałam na kluczyk, zarówno przed tatą, jak i przed Patrickiem. Sprawdziłam Twittera, następnie pocztę emailową. Na twitterze nic nowego, jak zwykle. Zaś zaciekawiła mnie treść wiadomości od Harrego. Napisał mi, że w najbliższym czasie nie będzie go jednak w Wielkiej Brytanii. Ma za dużo spraw na głowie, żeby wpaść do UK, na takie zwykłe spotkanie z taką zwykłą dziewczyną jak ja... Nie mogłam w to uwierzyć! Mimo, że jakoś udawało mi się wytrzymać do tej pory, tak teraz nie mogłam tego znieść. W złości trzasnęłam laptopem i zaczęłam płakać w poduszkę. Tak... po prostu...

piątek, 3 lutego 2012

ROZDZIAŁ 3

Po długich gdybaniach pożegnałam Claire. Było już ostro po dwudziestej drugiej, a śladu po bracie i ojcu jak nie było, tak nie ma. Z jednej strony cieszyłam się z tego powodu. Z drugiej zaś nie miałam się do kogo odezwać. Nie przeszkadzało mi to. Skierowałam się w stronę kuchni, zrobiłam sobie białą herbatę w moim ulubionym kubku. Wzięłam kubek i pobiegłam na górę. Otworzyłam drzwi balkonowe i wyszłam, siadając na mojej sofie. Przykryłam się kocem i położyłam sobie laptopa na kolana, kubek odłożyłam na stoliczek. Odruchowo otworzyłam laptopa i sprawdziłam pocztę. Nie było żadnej wiadomości od Harrego. Tylko jakieś nudne reklamy. Martwiłam się, że nie będzie chciał ze mną rozmawiać i w ogóle. Odłożyłam komputer na bok, złapałam z uszko kubka i upijałam po jednym łyku, wpatrując się w niebo. Nagle rozległ się dźwięk nadchodzącej wiadomości.
- TO HARRY! - krzyknęłam pewnie. Kiedy spojrzałam na ekran- to rzeczywiście był on. Wylałam herbatę z wrażenia, ale to nie było ważne. Musiałam dowiedzieć się, co odpisał.
* Witaj Nicole! Tak dawno Cię nie widziałem! Kopę lat minęło. Wiesz? Nie wolno było Ci nawet tak pomyśleć! Oczywiście, że Cię pamiętam i bardzo chciałbym zorganizować jakieś spotkanie. Niedługo przyjeżdżam do UK, bo mam kilka spraw do załatwienia. Miałabyś ochotę na jakiś spacer? Harry*
Zamarłam. Nawet nie umiałam krzyczeć w tym momencie. Położyłam głowę na sofie i uśmiechałam się jak głupia. - Pamięta mnie! Chce się spotkać! - tysiąc myśli na sekundę ogarniało mnie. Muszę się ogarnąć. Nie mogę ciągle jarać się jakimś kolesiem. To nie w moim stylu! Podniosłam się, związałam włosy i przymierzyłam się do odpisania na maila. *Nie ma sprawy, daj mi znać jak tylko będziesz w UK. Wtedy umówimy się na jakieś spotkanie :)* wysłałam wiadomość i wyłączyłam komputer. Było już po 23, a mojej rodziny nie było. Przyznam, że trochę się martwiłam. Postanowiłam zadzwonić do Patricka. Samowolnie chwyciłam za telefon i wpisałam numer brata. Przyłożyłam telefon do ucha i oczekiwałam, aż odbierze.
- Tak Nicole? - usłyszałam zaspany głos Patricka, w tle grało nasze brytyjskie radio.
- Macie zamiar do mnie wrócić? Martwię się ...
- Jasne! Powinniśmy być w domu za piętnaście minut. Nie martw się kwiatuszku, nie czekaj na nas.
- Oke, w takim razie idę spać, papa.
Po chwili rozłączyłam rozmowę. Schowałam laptopa, zamknęłam drzwi balkonowe i rzuciłam się na łóżko. W tym samym momencie zasnęłam.

czwartek, 2 lutego 2012

ROZDZIAŁ 2 - PART 2

- Co Ty wyrabiasz? - zdenerwowana Claire.
- Proszę Cię, nie bądź zła. Po prostu nie umiem już dłużej czekać! Muszę dowiedzieć się, gdzie mieszka Harry. Złapać z nim jakiś kontakt. Nie mogę przestać o nim myśleć! - nie chciałam krzyczeć, ale emocje mną szarpały na wszystkie strony. Claire spojrzała na mnie i głęboko westchnęła.
- Spokojnie Nicole, już dobrze, ale nie traktuj tak Jacoba, on nie jest niczemu winien. - tknęła mnie lekko w biodro, dopatrując się mojego uśmiechu.
Pomimo, że do domu mam 15 minut drogi ta była najdłuższa. Przez resztę spaceru nie odzywałyśmy się do siebie. Ja potrzebowałam ochłonąć, a Claire doskonale to rozumiała. Wnet znalazłyśmy się przed moją posesją. W garażu nie było samochodu, więc byłyśmy same. Tata z Patrickiem jeszcze nie wrócili. Może to i lepiej. Potrzebujemy prywatności. Weszłyśmy do środka i rzuciłyśmy plecaki na półkę obok drzwi. Claire ściągała trampki, podczas gdy ja pobiegłam do kuchni.
- Napijesz się czegoś kochana? - krzyknęłam otwierając lodówkę i wyjmując butelkę zimnej niegazowanej wody.
- Poproszę wodę z limonką. - usłyszałam odpowiedź Claire. Przygotowałam dwie duże szklanki wody z limonką i poszłyśmy na górę. Położyłam szklanki na skrzynię. Claire już na starcie rzuciła się na łóżko.
- Daj mi tego laptopa. - Sięgnęłam z szafki mojego żółtego laptopa i podałam przyjaciółce. Sama wzięłam zdjęcie Harrego i moje. Położyłam się obok niej.
- No to zaczynamy. - posłała mi ciepły uśmiech.
- Imię i nazwisko?
- Harry Styles. - trzęsły mi się ręce, nie wierzyłam w to, że gdziekolwiek go znajdziemy.
- Miejsce zamieszkania? - tutaj musiałam chwilę się zastanowić.
- Australia, Townsville.
- To chyba wystarczy. - rzekła Claire, wlepiając wzrok w ekran. Zakryłam oczy.
- Pięć wyników. Rozpoznasz go teraz?
- Spróbuję. - Podniosłam wzrok na monitor i przyglądałam się uważnie każdemu ze zdjęć profilowych. Od razu zwróciłam większą uwagę tej drugiej postaci. Była dziwnie znajoma i tak bliska. Pomyślałam, że to może być on.
- Ten! - krzyknęłam pokazując kursorem na drugi wynik. - Napiszę do niego. - Przejęłam laptopa od Claire i zaczęłam pisać: *Cześć Harry, to ja Nicole! Możliwe, że mnie nie pamiętasz, ale pomyślałam, że warto spróbować. Co u Ciebie? Jak Ci się podoba w Australii? Do jakiej szkoły chodzisz? O jakim profilu?*
- Zamęczysz chłopaka pytaniami. - wtrąciła Claire.
- Hmm... Może masz rację. Poprawię to. *Cześć Harry! Tu Nicole. Pewnie mnie nie pamiętasz. Postanowiłam jednak odezwać się. Dawno Cię nie widziałam. Napisz mi koniecznie co u Ciebie. Twoja Nicole x*
- Pasuje? - głośno połykając ślinę zwróciłam ekran ku Claire.
- Jest dobrze, wysyłaj. - wysłałam tę wiadomość szybko. Zamknęłam laptopa i czekałam niecierpliwie na wiadomość. W międzyczasie gadałyśmy długo z Claire o tym, jak Harry odpisze. Czy będę w stanie go odwiedzić. Co będzie, jeżeli nie będzie chciał odnowić znajomości? Te wszystkie nurtujące mnie pytania nie dawały mi spokoju.








__________________________________________________________


Koniec drugiego rozdziału. Postaram się napisać coś więcej w trzecim.
Nikt tego nie czyta, smutne. Niedługo usunę :) Olivia xx

środa, 1 lutego 2012

ŻYCZENIA

Cze!
W związku z tym, że nie mam dużo czasu, ponieważ mam treningi codziennie po 5 godzin opóźni się dodanie drugiej części drugiego rozdziału. Postaram się coś napisać jeszcze dzisiaj, ale nie wiem, czy dam radę. Bardzo Was za to przepraszam, nie mniej jednak dzisiaj mój mąż ma urodziny!
Chciałam złożyć mu teraz krótkie życzenia (chociaż wiem, że i tak tego nie zobaczy)
Harry! Życzę Ci jak najlepiej słońce! Zostań moim słodkim szesnastolatkiem i nigdy, przenigdy- NIE ZMIENIAJ SIĘ. Zostań sobą do końca. Jesteś wielki, i bardzo Cię kocham! <3 Uhuhuh, nie mogę, dosłownie nie mogę! Masz już tą osiemnastkę na karku, będziesz mógł chodzić razem z chłopakami na imprezy dla "dorosłych", chlać do bólu itp itd. *zaraz się poryczę dosłownie* Patrzę teraz na Twoje zdjęcie, wiszące na ścianie. Nie mogę uwierzyć, że ten słodki chłopczyk ma już 18 lat! To mnie przerasta. Ugh, jestem pełna nadziei, że nie zrobisz nic głupiego. Wierzę w to! <3

KOCHAM CIĘ xx ♥

Happy Birthday to U, Happy Birthday to U, Happy Birthday dear HAZZA <3 Happy Bday to YOU <3
Pamiętaj, że masz najwspanialszych fanów tylko i wyłącznie w Polsce, nie zawiedź nas i zadbaj o ten cholerny koncert u nas! <3 <3 <3 <3 <3 Olivia. xx

wtorek, 31 stycznia 2012

ROZDZIAŁ 2

Weekend minął szybko. Zazwyczaj spędzam go w gronie przyjaciół, ale w tym wypadku siedziałam do późna odrabiając zaległe i odległe lekcje. Miałam zwyczaj, że robię je z dwutygodniowym wyprzedzeniem. Jak każdego szkolnego ranka obudziłam się standardowo o 8:15. Ta myśl, że jest poniedziałek mnie dobijała. Chociaż spotykałam się z przyjaciółmi po szkole, zawsze mi coś nie pasowało. Nie miałam jednak zamiaru już na starcie skreślać chwili. Wstałam, wzięłam szybki prysznic, umalowałam się. Wyszłam z łazienki, wybrałam ciuchy przygotowane już wczoraj- biały t shirt Patricka z nadrukiem, jego czarny sweter na guziki, czarne legginsy i białe trampki. Włożyłam na siebie to wszystko. Stanęłam naprzeciw skrzyni, na której stało lustro i zaczęłam czesać włosy. Znów moim oczom ukazało się zdjęcie Harrego i moje. Nie potrafiłam się odpędzić od myśli co z nim jest. Pamiętam, jakby to było wczoraj. Druga klasa podstawówki, komunia. Tydzień po komunii Harry wraz z rodzicami przyjechali do mnie, jak gdyby nigdy nic. Przyznam, że niczego się nie spodziewałam. Stanęli w drzwiach. Hazza podbiegł do mnie i mocno mnie przytulił. Nie wiedziałam, o co mu chodzi. Nagle jego mama powiedziała, że wyprowadzają się do Australii... Zaczęłam płakać. Wszystko runęło mi pod nogami. Bez słowa, wsiedli do taksówki i odjechali... na zawsze...
- Co się z Tobą dzieje, Nicole? - rzucił troskliwie Patrick. W jednej chwili ocknęłam się i spojrzałam w lustro. Miałam łzy w oczach.
- Nic takiego, nie przejmuj się. - Schowałam twarz w dłonie i wytarłam łzy z policzków.
- No przecież widzę. Mów, o co chodzi. - splótł dłonie na moim brzuchu i położył głowę na ramię.
- Chodzi o Harrego? - spytał, ponieważ zobaczył, że zerkam na to zdjęcie.
- Tak, chodzi o niego. Ciekawe, czy jeszcze żyje, nieprawdaż?
- Tęsknisz za nim, prawda? To widać kochanie. - ścisnął mnie przyjaźnie.
- No... może troszeczkę. - uśmiechnęłam się nieśmiało i odplotłam dłonie Patricka. Złapałam za plecak i zarzuciłam go na plecy. Jednym ruchem zgarnęłam ze stolika telefon i okulary przeciwsłoneczne.
- Muszę już lecieć. - zmieniając temat wyszłam powoli z pokoju. Nagle usłyszałam głos Patricka.
- Znów wzięłaś moje ubrania? - zaśmiał się szyderczo. - Przyszykuję dla Ciebie niespodziankę.
- Ugh, głupek. - zaśmiałam się pod nosem. Nie żegnałam się z ojcem, ponieważ spał. Dzisiaj mieli jechać nad to jezioro. I dobrze, będę mieć spokój. Wyszłam z domu, włożyłam słuchawki w uszy i podreptałam w stronę szkoły.




***













Jacob Nicolls, 19
skater, 190cm, brązowe oczy i włosy
przyjaciel Nicole
uwielbia psy i swoją deskorolkę








Claire Marie Bolton, 18
mieszka w UK
170cm, ruda, zielone oczy
wierna przyjaciółka Nicole
otwarta i szczera











*W szkole*
Claire od razu zauważyła, że coś jest nie tak. Ciągle myślałam o Harrym. Na pozór wyglądałam normalnie. Siedziałam na korytarzu i słuchałam muzyki. Nagle podchodzi do mnie Claire i łapie mnie za kolana.
- Co jest kochanie? - podniosła moją głowę lekko do góry i spojrzała mi w oczy.
- Nic. - uśmiechnęłam się lekko i wyciągnęłam słuchawki z uszu.
- No przecież widzę, że coś jest! Mów szybciutko! - usiadła obok mnie i zaczęła się we mnie wpatrywać.
- Okej okej. - westchnęłam i zwróciłam się do niej.
- Ostatnio zaczęłam myśleć o moim starym dobrym znajomym- Harrym. Pamiętam go do dziś, ale zaczęło mnie interesować coś więcej. Wiesz... jak wygląda, co teraz robi, do jakiej szkoły chodzi, dosłownie wszystko.
- I chciałabyś odnowić tą znajomość? - wtrąciła Claire.
- Nie wiem, czy jest sens. On na pewno mnie nie pamięta. - schowałam głowę w kolana i znów cicho westchnęłam.
- Oj przestań głupia! Jak nie spróbujesz to nigdy się nie dowiesz. - złapała mnie za dłoń. - Po kawiarence pójdziemy do Ciebie i poszukamy go w internecie, książce telefonicznej. Przecież musimy go gdzieś znaleźć! - przytuliła mnie mocno. - Damy radę.
- Dobrze. - przytaknęłam. Dzień w szkole minął dość szybko.
Zaraz po lekcjach wyszłam przed szkołę i usiadłam na murku, czekając na przyjaciół. Zza jednego filara ukazała mi się oczom sylwetka Jacoba, a zaraz za nim- Claire.
- Cześć mała. - krzyknął Jacob z daleka, ujął mą twarz w dłonie i ucałował w policzek.
- Siemanko. - powtórzyłam jego czynność.
- Jak Wam dzień minął dziewczyny? - wskoczył na swoją deskorolkę i jechał równo z nami.
- Nic ciekawego w sumie, Jefferson znów się do mnie przyczepiła za to, że nie noszę na jej lekcje książek. - rzekła lekko zirytowana Claire.
- To normalne. - rzuciłam uśmiechem w jej stronę.
Już po piętnastu minutach znaleźliśmy się w Starbucksie. Zajęliśmy nasz ulubiony stolik w kącie. Usiadłam obok Claire, a Jacob naprzeciw nas.
- To co zamawiacie? - zlustrował nasze twarze Jacob, biorąc do ręki kartę.
- Ja wezmę orzechowe frappuccino. - odezwała się Claire.
-  Mam wieeeelką ochotę na dużą kawę z cynamonem.
- W takim razie poprosimy dwie duże kawy z cynamonem i orzechowe frappuccino. - uśmiechnął się do kelnerki Jacob.
Moi przyjaciele rozmawiali o szkole, w międzyczasie otrzymaliśmy zamówienie. Tymczasem ja spoglądałam co chwilę na zegarek. Chciałam jak najszybciej dotrzeć do domu i zlokalizować dawną miłość. Nie miałam odwagi powiedzieć o tym Jacobowi. To zdecydowanie jeszcze nie ten moment.
- Coś Ty taka małomówna słońce? - odezwał się troskliwie Jacob.
- Nasza mała chce odnaleźć dawną miłość. - Claire puściła parę z ust.
- Ooo, to wspaniale! Chciałbym Wam pomóc, ale umówiłem się z Matheo na skateparku.
- Nic nie szkodzi Jacob, w końcu już późno. - pociągnęłam Claire za rękaw i spakowałam kawy w papierową torebkę. - Do jutra kochanie - ucałowałyśmy jego policzek i rzuciłyśmy na stół banknot za napoje.





__________________________________________________________________________________



Jutro dodam drugą część tego rozdziału, bo dzisiaj już nie mam siły nic wymyślić. Pozdrawiam, Olivia xx

niedziela, 29 stycznia 2012

ROZDZIAŁ 1

- Kochany pamiętniku! - tak rozpoczęłam swój dzień. Słońce przebijało się przez beżowe zasłonki okna. Uśmiech od razu zawitał na mej twarzy.
- Ostatni raz widziałam słońce kupę czasu temu! - to było naprawdę dobre rozpoczęcie dnia. Chwilę jeszcze poleżałam, następnie podniosłam z siebie, zupełnie ciepłą jeszcze kołdrę i pospieszyłam do mojej pokojowej łazienki. Czułam zapach smażonego ciasta, od razu domyśliłam się, że tata razem z moim bratem produkują się przy wspólnym śniadaniu. Bez chwili zwątpienia wskoczyłam pod prysznic, umyłam zęby i wysuszyłam moje długie i nieogarnięte w tej chwili włosy. Przeczesałam je delikatnie, przeglądając się w lustrze i upięłam w kok. Zatrzasnęłam drzwi łazienki i stanęłam przed moją szafą. Była ogromna, a w jej wnętrzu kryło się mnóstwo ciuchów. Nie ukrywam, że nie miałam się w co ubrać!
- To niemożliwe! Co ja na siebie włożę? Mhm ... - zaczęłam przebierać w ubraniach. Gdzieś z końca półki wygrzebałam białą bokserkę.
- To już coś! - pomyślałam głośno i otworzyłam komorę ze spodniami. Złapałam za beżowe rurki, zresztą moje ulubione. Rzuciłam je na łóżko. Pozamykałam szafy i odziałam się w owe ubrania. Złapałam za mój telefon i szybko zbiegłam na dół, zaciekawiona zapachem.
- Kogóż my tu mamy?! Nasza Nicole raczyła zjawić się na gotowe! - zaśmiał się mój brat. Moim oczom ukazał się niezwykle ciekawy obraz. Tata stojący przy kuchence z patelnią w ręku oraz mój brat nakrywający stół. To było niesamowicie śmieszne! Niecodziennie w końcu ogląda się facetów w kuchni. Jednak cieszyłam się z tego. Podeszłam do brata i przytuliłam go od tyłu, śmiejąc się pod nosem. Następnie zaszłam tatę od tyłu i zaglądałam z ukrycia co on tam takiego wyprawia.
- Co my tu mamy? Wygląda mi to na homara... - wybuchłam śmiechem. Tata oczywiście zrobił świetną minę! Ukazywała ona zirytowanie moimi tekstami, ale to było na porządku dziennym. Złapałam za szklankę zimnego pomarańczowego soku i usiadłam przy stole. Upiłam łyka i położyłam szklankę na stole wraz z moim telefonem.
- A Ty przypadkiem nie w pracy Patrick? - spojrzałam na niego lekko się uśmiechając.
- Nie, wziąłem urlop i postanowiliśmy z ojcem przejechać się jutro nad jezioro za miasto. - nagle rozległ się głos ojca z kuchni.
- Jedziesz z nami skarbie? - podszedł i wrzucił mi na talerz naleśnika.
- Bardzo bym chciała tatku, ale umówiłam się już z Claudią i Jacobem na gorącą czekoladę. - powiodłam za nim wzrokiem i złapałam za widelec.
- Nie możesz tego przełożyć? Dawno nigdzie razem nie byliśmy... wiesz. Tak rodzinnie. - ciągnął Patrick spoglądając mi w oczy.
- Niestety. Może innym razem. - uśmiechnęłam się szeroko i dokończyłam śniadanie. Wstałam, ucałowałam kolejno brata i tatę w policzek. Złapałam za plecak i wyszłam z domu. Włożyłam słuchawki w uszy i pospieszyłam do szkoły. Miałam dzisiaj zaledwie cztery lekcje, bo po lekcjach w szkole odbędzie się rada zatwierdzająca oceny. Uczyłam się nieźle, więc ojciec nie miał do mnie żadnych zastrzeżeń. Pracował jako kierownik hotelu. Mój brat był taki jak ja. No, można tak powiedzieć. Też całkiem nieźle się uczył. Produkował się jako właściciel klubu fitness. Niesamowicie wysportowany, jednak nie miał dziewczyny. Uznał, że na razie jej nie potrzebuje. Po chwili byłam już w szkole, bo miałam do niej niedaleko. Jakieś 20 minut drogi pieszo. Przywitałam się z przyjaciółmi i popędziłam na lekcje. Jak zwykle lekcje były nudne. Po szkole udałam się prosto do domu. Tam zapewne czekał na mnie tata z obiadem. Patrick siedzi popołudniami na siłowni, zazdroszczę mu wolnego czasu. Gdy tylko przekroczyłam próg domu tata czekał na mnie w przed pokoju. Zastałam go z przyrządami kuchennymi w dłoniach i zabawnym fartuszku.
- No już, siadaj, bo ostygnie kwiatuszku! - rzucił tata niecierpliwie. Po chwili rzuciłam plecak przy schodach i zasiadłam do stołu. Zajadałam się spaghetti, bo w szkole rzadko coś jem. Moje śniadanie to zazwyczaj jabłko.
- Dziękuję tatku! - krzyknęłam i pobiegłam do siebie na górę. Rzuciłam się na łóżko i oglądałam sufit. Miałam tyle roboty i lekcji, że w głowie się nie mieściło. Chętnie zadzwoniłabym do mojej przyjaciółki - Claire, ale w ostatniej chwili wycofałam się. Sięgnęłam ze skrzyni stojącej przy łóżku moje zdjęcie. Przypomniały mi się czasy podstawówki, moja stara miłość. Na zdjęciu byłam ja- ubrana w różową sukieneczkę w białe groszki i blado różowe lakierki. Obok mnie stał Harry Styles- ubrany w mały granatowy gajerek. Mieliśmy może z sześć lat. Korzystając z okazji zaczęłam rozmyślać, co on teraz robi, gdzie jest, jak wygląda... ? Westchnęłam ciężko, po czym udałam się do toalety. Zmyłam makijaż i rozpoczęłam prace domowe. Kiedy skończyłam, było już wpół do pierwszej. Przebrałam się w piżamę i opadłam z sił na łóżko.







_________________________________________________________________________________


Następny rozdział jutro :) Pozdrawiam, Olivia xx

sobota, 28 stycznia 2012

PROLOG

Młoda dziewczyna wiedzie spokojne i szczęśliwe życie. Choć jej matka zmarła, gdy miała zaledwie cztery lata nie poddaje się. Ma kochającego ojca i starszego brata. Jednak pewnego dnia jeden telefon całkowicie odmienia jej życie. Dziewczyna trafia do domu dziecka. Jest w stanie popełnić samobójstwo, nie widzi sensu życia. Po tygodniu na prywatce poznaje pięciu przystojnych chłopców, którzy pomagają jej się podnieść. Jednak problemy z dnia na dzień nie opuszczają nastolatki. Wszystko ją przerasta. Jest bliska poddania się, chłopcy znajdują jej hobby, dzięki któremu zyskuje pasję na całe życie.

___________________________________________________________________________________

Na razie zapowiada się nieźle, sama jestem ciekawa co ja tam jeszcze nabazgrzę. Mam ogromną nadzieję, że wszystko się uda. Dzisiaj wieczorem zacznę początek pierwszego rozdziału. Trzymajcie kciuki! Olivia xx